Veruit de meeste 70-plussers zijn al een aantal jaar aan het genieten van hun welverdiende pensioen. Maar voor Jeroen, GZ-psycholoog bij Pluryn-locatie Eefde, is stoppen met werken eigenlijk geen optie: “Ik heb het mooiste werk dat er is. En zolang ik jongeren nog verder kan helpen, blijf ik dat doen.”

Dit jaar vierde Jeroen, naast zijn 71e verjaardag, een bijzonder jubileum: hij is inmiddels 25 jaar verbonden aan de locatie Eefde. Toch is het vuur nog lang niet gedoofd. “Ik werk drie dagen per week: twee dagen hier, en één dag bij een ambulante praktijk voor jeugdpsychiatrie. Dat voelt goed. Vier dagen in de week ben ik officieel met pensioen, maar de praktijk wil ik de andere drie dagen nog lang niet loslaten.”

Een brug slaan

Jeroens loopbaan in de jeugdzorg begon decennia geleden als groepsleider in een behandelinrichting voor gedetineerde jongeren. Wat hem vanaf het begin motiveerde, is de zoektocht naar verbinding en wat zit er achter en onder het gedrag. “Ik kom zelf uit een heel andere, alternatieve, wereld dan veel van de jongeren waar ik mee werkte. Maar juist daardoor wilde ik snappen hoe ze denken, wat hen beweegt. Ik wilde bruggen slaan en dat bleek te werken.”

Betrokken en oprecht

Na functies als gezinsvoogd en jeugd-reclasseerder groeide hij door tot psycholoog. En sinds 2000 is hij als behandelaar verbonden aan Eefde: “Ik kende Eefde al vanuit mijn vorige werk. Wat me hier opviel, was de betrokkenheid. Groepsleiders die er écht stonden voor de jongeren.” Diezelfde betrokkenheid is ook voor Jeroen zo kenmerkend.

Hij begeleidt jongeren met complexe problemen. Hij geeft therapie en coacht collega’s in opleiding. Daarbij gelooft hij niet in een formele afstandelijke benadering, maar wel in écht contact maken. “Deze - vanwege hun trauma's - zeer wantrouwende jongeren voelen feilloos aan of je oprecht bent. Het gaat om betrouwbaarheid, duidelijkheid en betrokkenheid en doen wat je zegt. Dat is waar vertrouwen ontstaat.”

Hij benadrukt hoe belangrijk het is om niet tegenover elkaar te zitten, maar naast elkaar. Soms letterlijk. “Een therapieruimte waar je praat over gevoelige en vaak ook pijnlijke onderwerpen kan bedreigend zijn. Dus ik zorg voor een ontspannen sfeer en richt mij ook op de sterke positieve kanten. Met humor, gemoedelijkheid, maar ook duidelijkheid. Ik leg vaak uit waarom ik iets vraag. Dan weet een jongere: jij bent hier niet om te oordelen , maar om te helpen.”

Van betekenis zijn

Door de jaren heen zag Jeroen hoe jongeren opbloeien, ook als de situatie uitzichtloos leek. Soms zoekt een oud-pupil na tientallen jaren weer contact. “Ik krijg af en toe mailtjes van mannen die zelf al lang volwassen zijn en die ooit bij me in een groep zaten. Dan willen ze laten weten dat het goed met ze gaat. Dat raakt me. Blijkbaar heb ik iets betekend.”

Hij ervaart zijn werk nog steeds als zinvol en uitdagend. “Ik hou van het puzzelen, van het zoeken naar de juiste ingang. Ik werk graag samen met (vak-) therapeuten of collega’s met een andere blik. Daar leer ik van. Deze doelgroep is zo complex - je hebt elkaar nodig. En je bent nooit uitgeleerd in dit werk."

Door tot het niet meer kan

Hoewel hij officieel pensioengerechtigd is, denkt Jeroen voorlopig niet aan stoppen. “Ik voel me goed en zit nog steeds vol energie.” Het liefst gaat hij door zolang hij het werk nog goed kan doen. Een win-win situatie voor zowel Jeroen als Pluryn. “Volgens mij ben ik een van de weinigen voor wie het gunstig is dat de zorg zoveel handen tekortkomt", grapt hij, “ik kan nog even door met wat ik het liefst doe.”

Zijn weken mogen dan minder vol zijn dan vroeger, de voldoening is gebleven. “Als je jongeren weer vertrouwen en perspectief kunt bieden, geeft dat een kick. Ik weet dat ik nog iets te brengen heb. En zolang dat zo is, blijf ik.”