Yoeri is 17 jaar en woont sinds twee jaar op De Beele in Voorst. Zijn vader pleegde zelfmoord toen hij pas een halfjaar oud was. Kort daarna werd zijn moeder ziek, ALS was de diagnose. Ze overleed toen Yoeri negen was. “Mijn oma ving mij en mijn twee zussen op. Oma is een lieve en sterke vrouw en staat voor iedereen klaar. Toch ging het thuis fout. Ik kon niet omgaan met mijn boosheid.”

“Toen ik 13 was moest ik weg. Ik heb daarna bij veel instellingen gewoond. Nu, bij De Beele, gaat het goed. Ik loop stage bij een hoveniersbedrijf en bij de brandweer in Zutphen. Ik zit ook bij de Jeugdbrandweer. Mijn droom is om brandweerman te worden. Dat wil ik al mijn hele leven. Ik moet er hard voor werken, maar ik weet dat ik het kan. Mensen en dieren helpen is echt mijn ding. Door wat ik bij mijn zieke moeder heb gezien -de achteruitgang, vreselijke doorligwonden, beademing- kan ik alles aan. Via mijn brandweeruniform laat ik alles van me afglijden.”

Van instelling naar instelling
“Ik vond het heel moeilijk dat ik thuis weg moest, ook al wist ik dat het was om mij te helpen. In de eerste instellingen waar ik terechtkwam, bracht de leiding me bij een woedeaanval meteen naar de grond. Soms moest ik ook naar de isoleer. Hier op De Beele gaat dat anders. We weten nu dat ik geen hoog IQ heb, daar leer ik mee omgaan. Ik heb mezelf bij De Beele ten doel gesteld om mijn boosheid onder controle te krijgen. We praten er veel over. Als ik nu boos word, ga ik naar buiten om af te koelen, vaak ga ik een stukje fietsen. Dat helpt, ik schiet niet meer zo snel uit mijn panty!”

Uitlaatklep
Fietsen kan Yoeri! Vorig jaar heeft hij met Equipe Ventoux de 1911 meter hoge Mont Ventoux in Frankrijk beklommen. Equipe Mont Ventoux is een landelijk initiatief waarbij jongeren de kans krijgen om door wielrennen aan hun zelfbeeld te werken en een succeservaring te beleven. Pluryn, waar De Beele onder valt, is een van de organisatoren. Sport en beweging zijn voor Yoeri een goede uitlaatklep. Naast wielrennen is hij actief met survival. “Ik heb al meegedaan met de Strong Viking. En binnenkort wil ik weer meedoen met de Hoenderloo Run.”

Trots
Yoeri heeft in 17 jaar meer meegemaakt dan anderen in een heel leven. Maar hij laat zich niet kisten. “In kleine stapjes werk ik aan mijn toekomst. Ik ben zo blij dat het goed gaat, iedereen mag dat weten! Oma en mijn zussen zijn supertrots dat ik eindelijk mijn plek gevonden heb en vrolijk ben. En ik ben trots op hen. Misschien dat ik later, als mijn oma dat nodig heeft, wel voor haar kan zorgen, net zoals zij voor mij heeft gezorgd.”