Met een grote glimlach vertelt Angel (22) over hoe het nu met haar gaat: “Veel beter dan een paar jaar geleden.” De weg omhoog is ingezet: “Ik heb mijn traumatische ervaring eindelijk een plekje kunnen geven. Ik voel weer vertrouwen en zit helemaal op mijn plek in mijn IWIB-woning van Pluryn.” Angel durft zelfs weer voorzichtig vooruit te kijken: “Een eigen huisje, gezin en auto voor de deur. En vaker werken bij Stichting CAP. Dan zou ik echt gelukkig zijn.”

Lang was er met Angel geen land te bezeilen. Al op jonge leeftijd (13) werd ze uithuisgeplaatst. Veel groepen volgden, allemaal met een beperkte houdbaarheidsdatum: “Mijn moeder kon niet voor me zorgen. En tussen mij en mijn broer ging het ook niet altijd goed. Op school zat ik regelmatig onder de blauwe plekken. Dat viel op... Op een dag kwam ik na school thuis, zat de kinderbescherming op de bank. Nadat ik een rugzak in had gepakt, werd ik meegenomen naar een crisisgroep. Ik vond het best moeilijk hoe dat allemaal verliep. Daar heb ik later echt veel last van gehad.”

Overplaatsingen
Al snel wordt Angel van de crisisgroep overgeplaatst naar een woongroep van Pluryn. Ze woont er bijna drie jaar: “Daar voelde het in het begin echt als een familie... Na een tijdje vertrokken er mensen en kwamen er anderen. Ik was naïef, geloofde mensen te snel. Toen begon het ruziën. Ik wilde er zo snel mogelijk weg.” Een snelle overplaatsing volgt, naar groep met 24-uursbegeleiding aan de Cranenburgsestraat in Groesbeek. Na een voortvarende start, gaat het langzaamaan ook daar steeds wat slechter met Angel: “Ik raakte er verslaafd aan blowen. Stond op met wiet en ging naar bed met wiet.” Toch was het er niet alleen maar negatief: “Ik heb er een vriend aan overgehouden. We houden veel van elkaar. Wel met ups en downs”, Angel lacht: “We zijn allebei mensen met een gebruiksaanwijzing.”

Wonen met intensieve begeleiding
Lang hield Angel haar verslaving geheim: “In Groesbeek kwamen ze er pas na een paar jaar achter.” Inmiddels, na een verhuizing naar een eigen appartement van IWIB, is van stiekem doen geen sprake meer: “Ik kan er nu echt open over zijn. Ik word er niet meer op afgerekend. Ik krijg intensieve begeleiding bij mijn problemen en uitdagingen. Mijn verslaving is daar onderdeel van. Twee keer per week volg ik nu Take It Personal (TIP), een training die me helpt om van mijn verslaving af te komen. Ik blow nog wel, maar veel minder. En als ik nu nog blow, is er duidelijk een reden aan te wijzen. Omdat ik onrustig ben, of veel heb meegemaakt. Het is nu onderdeel van mijn proces.”

Verwerkt trauma
Ook met Angel’s trauma, gaat het inmiddels veel beter: “Mijn begeleiders bij TIP stelde EMDR-therapie aan me voor. Dat is een therapie die werkt met bewegingen en geluid. Met een behandelaar ga je in gesprek over je traumatische ervaring. Tegelijkertijd maakt zij – in Angel’s geval – bewegingen met haar hand. Het klinkt misschien heel gek, maar het werkt echt. Per sessie wordt het makkelijker om terug te gaan naar de herinneringen. Na 8 sessies kon ik zonder verdriet praten over de herinnering. Alsof de pijn was afgestompt.” EMDR heeft voor Angel veel in gang gezet: “Na zo’n intensieve en emotionele sessie gingen we altijd ergens ‘uitwaaien’. Zo ben ik bij mijn werk bij de manage van Stichting CAP (Centra voor Aangepast Paardrijden) terecht gekomen. Door EMDR is het balletje echt gaan rollen.”

Angel weet dat ze ook de aankomende jaren moet blijven knokken: “Dat het nu heel goed met me gaat is fijn, maar ik weet dat ik goed voor me moet blijven zorgen. Maar als ik de juiste balans weet te vinden en die vast kan houden. Dan komt het met mijn doelen wel goed.”

* Angel’s naam is omwille van haar privacy gefingeerd