Als een doorsnee tiener vertelt Bas (19 jaar) over zijn toekomstplannen: “Als ik hier klaar ben, wil ik verhuizen naar een zelfstandige woning. Hopelijk ook in Doetinchem, want ik ben hier net begonnen met studeren”. Het gaat Bas goed af bij de Acacialaan van Pluryn, waar hij de Training Begeleid Wonen (TBW) volgt. En dat is helemaal zijn eigen verdienste, want doorsnee was Bas’ jeugd allerminst: “Ik ben geboren met het foetaal-alcoholsyndroom”.

“Ik ben niet opgegroeid in een liefdevol gezin. Mijn moeder dronk tijdens de zwangerschap. Op mijn achtste werd ik gediagnosticeerd met het foetaal-alcoholsyndroom (FAS).” FAS kan ontstaan als een vrouw tijdens haar zwangerschap alcohol blijft drinken. Slechts een aantal glazen kan al vergaande gevolgen, zoals bijvoorbeeld hersenbeschadiging, hebben voor een ongeboren kind. “Ik heb daardoor vooral problemen met mijn kortetermijngeheugen, zoals het onthouden van afspraken.”

Roerige jeugd
Nadat zijn moeder op jonge leeftijd overlijdt, komt Bas in Jeugdzorg terecht: “Mijn vader kon niet voor mij zorgen. Zo kwam ik bij een pleeggezin – waar ik nog altijd erg goed contact mee heb – terecht en later bij een woongroep – naast het trainingshuis - van Pluryn.” Aan het wonen op een groep koestert Bas gemengde gevoelens: “Dat was heel anders dan wonen in mijn pleeggezin, waar het vooral huiselijk en gezellig was. Op de groep hangt een andere sfeer. Jongeren komen en gaan en dat geldt ook voor de begeleiding. Soms is het echt knokken voor je plek. Ik heb me niet laten beïnvloeden door anderen, maar leuk was het er niet altijd.”

Zelfstandig leren wonen
Op zijn 17e hoort Bast dat hij TBW kan gaan volgen: “Ik stond te springen, kon echt niet wachten op mijn verhuizing naar de buren.” Het blijkt een stap in de juiste richting: “Hier heb ik mijn eigen kamer. De badkamer, keuken, tuin en gemeenschappelijke ruimte deel ik met vier anderen die ook TBW volgen. Het gaat hier echt heel goed met me. Ik leer hier hoe het is om op mezelf te wonen, welke randzaken daar allemaal bij komen kijken. Door mijn kortetermijngeheugen heb ik – nu nog – gewoon bij een aantal dingen hulp nodig. De begeleiding helpt me daarbij. Overdag ga ik naar school. ’s Avonds kook ik voor mezelf en doe ik lekker mijn eigen ding.”

Ook in het contact met zijn vader gaat het langzaamaan steeds beter: “Er zit heel veel oud zeer. Ik weet niet of dat ooit over gaat, maar ik werk er hard aan. Ik kan er veel over praten met de begeleiding en bel of zie mijn vader en pleegouders geregeld. Ik merk dat ik het nog altijd heel erg moeilijk vind om het verleden een plekje te geven, maar ik kom steeds een stapje verder.”