Een lieve man, een mooi huis en een dot van een zoontje. Caressa heeft inmiddels wat haar vroeger niet gegund was. En dat heeft ze helemaal zelf voor elkaar gebokst. “Ik heb geen fijne jeugd gehad. Had lang geen vaste woonplek. Ben van hot naar her geplaatst.” Pas bij de Acacialaan, een woongroep van Pluryn in Doetinchem, vond ze een stabiele basis. “Ik was er recordhouder. Kwam er als jongste aan en ging er als oudste weg.”

Van hot naar her. Het typeert Caressa’s jonge jaren. “Ik kom uit een moeilijk gezin. Met mijn vader heb ik bijna geen contact. Mijn moeder was een lieve vrouw, maar had haar eigen problemen. Ze overleed toen ik drie jaar was. Kort daarvoor waren mijn zus en ik al uit huis geplaatst. Mijn zus naar het oosten van het land en ik overal en nergens. Heb je samen met je zus een hoop meegemaakt, word je ook nog uit elkaar gehaald. Ik was toen pas 3 jaar hè. Dat heeft een grote impact.” Na haar uithuisplaatsing begon het constante verhuizen. 

Pleeggezinnen, crisisopvang en woongroepen
“Tot mijn achtste ben ik zeker zeven keer verhuisd.” Overal waar Caressa geplaatst wordt, houdt het na verloop van tijd weer op: “Ik heb in die tijd nooit een vaste plek of school gehad, zat overal maar tijdelijk. Pleeggezinnen, woongroepen, crisisgroepen. Uiteindelijk moest ik er ook weer weg.”  Pas na verhuizing nummer zeven, naar de Acacialaan van Pluryn, kan Caressa structureel naar school en iets gaan opbouwen: “In al die jaren heb ik zo’n grote achterstand opgelopen. Soms, op een crisisgroep, ging ik maanden niet naar school. Dan krijg je al snel een stempel.” 

Caressa stroomt pas laat in op de basisschool: “Ik kon nog niet lezen, rekenen, schrijven.  In een jaar tijd heb ik alles geleerd. Mijn cito-toets viel uiteindelijk nog wel mee, maar de achterstand was toch te groot om naar het vmbo te kunnen. Daar heb ik het nu nog altijd moeilijk mee. Ik heb mezelf altijd hoger ingeschat, heb altijd moeten vechten tegen het stempel dat me achtervolgde. Het heeft mijn toekomst veranderd.” Ook op de groep had Caressa het daardoor lastig: “Ik heb lieve begeleiders gehad. Ze hebben allemaal het beste met je voor, maar begrijpen kunnen ze het niet. Wat ik heb meegemaakt is ook niet uit te leggen. Het is een litteken dat nooit meer weg gaat.” 

Life-changing moment
Toch weet Caressa door alle negativiteit heen te knokken. Haar life-changing moment kwam onverwacht: “Ik was 16 en op een feestje. Daar leerde ik mijn - inmiddels - man kennen. Het ging helemaal niet goed met me, maar hij bracht verandering. Zijn familie ontving me met open armen. Eindelijk hoorde ik ergens bij. Er is sindsdien veel gebeurd. Ik ben nu 24, heb mijn eigen gezin, leuk werk en een fijn thuis. Dat maakt me gelukkig.”