“Over mezelf praten vind ik nog steeds lastig”, laat Gazi weten: “Maar inmiddels kan ik mijn verleden een plekje geven.” Na een slok van zijn glas water gaat hij verder: “Ik dacht dat mijn kansen verkeken waren. Maar Wiljanne – zijn ambulant begeleider – heeft me laten zien dat er wel een toekomst voor me is.”

Al jaren moet Gazi (24) iedereen het tegendeel bewijzen. Een reeks slechte beslissingen, met dramatische afloop, drukt op 17 jarige leeftijd een stempel op zijn leven: “Ik was altijd het dunne, magere jongetje en werd daar veel om gepest. Ik dacht dat het pesten zou stoppen als ik groter en breder was. Op de middelbare school ben ik daarom anabolen gaan gebruiken.” Maar het pesten stopt niet. En met Gazi gaat het helemaal mis: “Ik wist niet wat ik in mijn eigen lichaam stopte. Maar het was puur vergif. En ook psychisch had het bijeffecten.”

Fysieke escalatie
Die bijeffecten komen tot uiting wanneer Gazi, nadat hij weer het slachtoffer is van pesterijen, er flink op klapt: “Ik was erg prikkelbaar door die rotzooi. En op dat moment kwam alle irritatie eruit.” Zijn geweldsuitbarsting blijft niet zonder consequenties. De rechtbank stuurt Gazi naar de (jeugd)gevangenis: “Ik heb in korte tijd zoveel slechte beslissingen genomen. Toen ik bij de uitspraak het gezicht van mijn moeder zag, wist ik dat ik het heel erg verkloot had.”

Na een kort verblijf in de jeugdgevangenis wordt Gazi overgeplaatst – in de jeugdgevangenis waren te veel prikkels - naar een gevangenis voor volwassenen. Daar komt hij voor een belangrijke keuze te staan: “Ga ik mee met alle andere gevangenen, of luister ik naar het advies van m’n advocaat. Dat lijkt misschien een makkelijke keuze, maar de gevangenis is een enge en intimiderende plek.” Hij kiest het laatste: “Gelukkig maar, want anders was het waarschijnlijk heel anders met me afgelopen.”

Het leger in
Terwijl Gazi in de gevangenis zijn straf uitzit, wordt zijn psychiatrische gesteldheid onderzocht: “Nadat dat onderzoek was afgerond, was ik plots een vrij man. Maar toen begon het eigenlijk pas.” Samen met reclassering maakt Gazi een plan om weer terug te keren in de maatschappij. Daarin ligt een belangrijke rol voor behandeling en begeleiding: “Mijn problemen waren niet ineens verdwenen ofzo. Zo kwam ik uiteindelijk bij Pluryn en Wiljanne terecht. Samen hebben we de afgelopen vier jaar gekeken naar mijn toekomst, plannen gemaakt en die stap voor stap waargemaakt. En dat ging echt niet vanzelf. Ik dacht eigenlijk dat ik het met mijn verleden wel kon schudden…”

“Aan alles zag en merkte ik dat Gazi vol voor zijn droom – een carrière in het leger - wilde gaan, maar er zelf niet meer in geloofde dat het mogelijk was”, legt Wiljanne uit. Gazi: “Ik ging er zelf al vanuit dat ik nooit een VOG zou kunnen krijgen. Wiljanne liet me zien dat ik toch een kans maakte.” Wiljanne: “Eenvoudig was het niet en er kwam veel papierwerk aan te pas. Maar Gazi heeft de afgelopen jaren echt bewezen dat hij die VOG verdient. Ik ben erg blij dat hij nu een tweede kans krijgt.” Gazi: “Begin september hoor ik of ik toegelaten word. Alle fysieke en psychologische keuringen heb ik in ieder geval al binnen!”

* Gazi's naam is geanonimiseerd