Binnenkort woont Bram Verbeet dertig jaar op De Winckelsteegh in Nijmegen. ‘Dat is aan de ene kant een feest, maar ik besef me ook dat hij hier al sinds zijn 4e is’, vertelt zijn moeder Katja. Gelukkig ziet ze haar zoon nog steeds volop groeien. ‘We hebben vaak allebei een enorme smile op ons gezicht.’

Bram heeft een aangeboren verstandelijke beperking. Later kwam daar ook gedragsproblematiek bij. Het was beter voor het gezin Verbeet en vooral voor Bram zelf om in een woongroep op de Winckelsteegh van Pluryn te verblijven. ‘Dat is – stap voor stap – zijn thuis geworden’, aldus moeder Katja.

Herkenning en structuur
Dit ‘thuisgevoel’ komt allereerst door de veiligheid die De Winckelsteegh biedt. Op het lommerrijke terrein vind je kleine woongroepen, waarin herkenning, vertrouwen en structuur sleutelbegrippen zijn. En er is begeleiding op maat: er wordt rekening gehouden met ‘gebruiksaanwijzing’ van Bram. Hij hoeft niets te doen, maar als je hem een activiteit spelenderwijs aanbiedt, gaat hij er vaak vol voor. Een goede voedingsbodem om je te ontwikkelen.

Zo kan Bram nu aan de hand van ‘verwijzers’ – voorwerpen die een bepaalde activiteit symboliseren – zelfs een keuze maken tussen twee dagbestedingactiviteiten. Meestal wordt dat wandelen. ‘Ja, dat doet hij graag’, beaamt Katja. ‘Ik ga zelf ook wekelijks met Bram wandelen. En daarna wat drinken bij Meneer Vos, de lunchroom hier op het terrein. Zonder verwijzers: Bram weet precies wat we gaan doen. De eerste keer dat ik voor zijn woongroep ging koken – iets wat ik voortaan maandelijks doe – keek hij ook raar op toen ik een schort omdeed. Hij knoopte het gelijk los. Er moest immers gewandeld en gedronken worden! Nu is hij eraan gewend.’

Navelstreng
Katja heeft een bijzondere band met haar zoon. Dat blijkt als ze de ruimte binnenloopt waar Bram op dat moment muziektherapie krijgt: hij toont meteen een enorme smile. ‘Ik heb het gevoel dat de navelstreng niet geheel doorgeknipt is’, laat Katja weten. ‘We voelen elkaar echt aan en kunnen samen genieten van bijzondere momenten. Bijvoorbeeld als we naar Barbara Streisand luisteren. We dansten daar vroeger op. Als Bram nu haar muziek hoort, grijnst hij van oor tot oor.’

Onlangs had het tweetal een ultiem geluksmoment. Katja: ‘Ik durfde het aan om met Bram in mijn auto wat rond te rijden. Die auto is niet aangepast. Bram moest zijn vertrouwde rolstoel achterlaten en zich behelpen met een inklaprolstoel. Maar het ging perfect. Zaten we samen te glunderen in de auto! Uiteraard met Barbara Streisand over de boxen.’