Pas op je 40ste eindelijk de juiste diagnose te horen krijgen? Het gebeurde Madelon (45) die, na jaren knokken tegen onrealistische verwachtingen, eindelijk een last van haar schouders voelde vallen: “Toen op mijn 40ste bleek dat ik niet ADHD, maar een licht verstandelijke beperking had, vielen alle puzzelstukjes op zijn plek.” Verdriet en schrik maakte snel plaats voor opluchting: “Eindelijk kreeg ik de hulp en begeleiding die ik al die jaren nodig had.”

Madelons langslepende knokpartij begon al in haar jonge jaren: “Mijn oudere zus was een voorbeeldkind. Ze was slim, sociaal en deed het super goed op school. Ik wilde zo graag ook zo zijn, had een enorme drang om me te bewijzen. Maar het lukte me gewoon niet. Het ging me allemaal te snel, was altijd het zorgenkindje dat het niet begreep. Al heel jong kreeg ik daardoor het stempel ADHD. Ik heb me daarin nooit herkend, maar je doet er niets aan. Dat heeft wel pijn gedaan.”

Juiste diagnose
Ook na haar schoolperiode - waar Madelon zich door haar compensatiedrang doorheen sloeg - loopt ze overal tegen dezelfde problemen aan: “In mijn werk in de zorg en later ook in de schoonmaak. Overal waar ik kwam was de werkdruk te hoog. Ik begreep niet waarom het anderen wel lukte, maar mij niet.” Het zorgt ervoor dat Madelon een angststoornis ontwikkelt en mijdgedrag gaat vertonen: “Ik meldde me ziek, dook mijn bed in en kwam er niet meer uit. Ik verstopte me voor de wereld die ik niet begreep.”

Veel instanties en therapiesessies volgen. Overal hoort ze na verloop van tijd weer hetzelfde: “We kunnen niets meer voor u doen.” Maar Madelon hield vol en trof kort na haar 40ste verjaardag eindelijk de juiste persoon: “De dokter wees me op een IQ-test die ik in het verleden een keer had afgenomen. Een test die ik niet kende en jarenlang ergens bij iemand was blijven liggen, maar me enorm had kunnen helpen.” Het oordeel was glashelder: Madelon had geen ADHD, maar een licht verstandelijke beperking. “Het opende deuren die voorheen altijd gesloten waren.”

Persoonlijke aandacht
Kort daarna, wordt Madelon naar Pluryn verwezen: “Tijdens het intakegesprek met mijn ambulant begeleider voelde ik me voor de allereerste keer echt begrepen. Ze legde alle pijnpunten bloot en heeft samen met mij naar oplossingen gezocht. Inmiddels komt Tamara, mijn begeleider, nog slechts een paar uur per week bij me langs. Ze helpt me met van alles, maar luistert en begrijpt me bovenal. Doordat ik nu een Wajong heb, is gelukkig ook de druk om geld te moeten verdienen nu verdwenen. In plaats daarvan zit ik nu helemaal op mijn plek bij mijn dagbesteding, waar ik in het maken van kunst mijn energie en creativiteit kwijt kan. Ik ben druk bezig met een eigen expositie, geïnspireerd door jarenlange strijd. Ik hoop dat die volgend jaar af is, maar doe het rustig aan!”